|
عشق من پائیز آمد مثل پار | |
|
باز هم، ما باز ماندیم از بهار |
|
|
احتراق لاله را دیدیم ما | |
|
گل دمید و خون نجوشیدیم ما |
|
|
باید از فقدان گل خونجوش بود | |
|
در فراق یاس، مشکی پوش بود |
|
|
یاس بوی مهربانی می‌دهد | |
|
عطر دوران جوانی می‌دهد |
|
|
یاس‌ها یادآور پروانه‌اند | |
|
یاس‌ها پیغمبران خانه‌اند |
|
|
یاس ما را رو به پاکی می‌برد | |
|
رو به عشقی اشتراکی می‌برد |
|
|
یاس در هر جا نوید آشتی ست | |
|
یاس دامان سپید آشتی ست |
|
|
در شبان ما که شد خورشید؟ یاس! | |
|
بر لبان ما که می‌خندید؟ یاس! |
|
|
یاس یک شب را گل ایوان ماست | |
|
یاس تنها یک سحر مهمان ماست |
|
|
بعد روی صبح پرپر می‌شود | |
|
راهی شب‌های دیگر می‌شود |
|
|
یاس مثل عطر پاک نیت است | |
|
یاس استنشاق معصومیت است |
|
|
یاس را آیینه‌ها رو کرده‌اند | |
|
یاس را پیغمبران بو کرده‌اند |
|
|
یاس بوی حوض کوثر می‌دهد | |
|
عطر اخلاق پیمبر می‌دهد |
|
|
حضرت زهرا دلش از یاس بود | |
|
دانه‌های اشکش از الماس بود |
|
|
داغ عطر یاس زهرا زیر ماه | |
|
می‌چکانید اشک حیدر را به چاه |
|
|
عشق محزون علی یاس است و بس | |
|
چشم او یک چشمه الماس است و بس |
|
|
اشک می‌ریزد علی مانند رود | |
|
بر تن زهرا " گل یاس کبود " |
|
|
گریه آری گریه چون ابر چمن | |
|
بر کبود یاس و سرخ نسترن |
|
|
گریه کن حیدر! که مقصد مشکل است | |
|
این جدایی از محمد مشکل است |
|
|
گریه کن زیرا که دخت آفتاب | |
|
بی خبر باید بخوابد در تراب |
|
|
این دل یاس است و روی یاسمین | |
|
این امانت را امین باش ای زمین |
|
|
گریه کن زیرا که کوثر خشک شد | |
|
زمزم از این ابر ابتر خشک شد |
|
|
نیمه شب دزدانه باید در مغاک | |
|
ریخت بر روی گل خورشید، خاک |
|
|
یاس خوشبوی محمد داغ دید | |
|
صد فدک زخم از گل این باغ دید |
|
|
مدفن این ناله غیر از چاه نیست | |
|
جز تو کس از قبر او آگاه نیست |
|
|
گریه بر فرق عدالت کن که فاق | |
|
می‌شود از زهر شمشیر نفاق |
|
|
گریه بر طشت حسن کن تا سحر | |
|
که پر است از لخته ی خون جگر |
|
|
گریه کن چون ابر بارانی به چاه | |
|
بر حسین تشنه لب در قتلگاه |
|
|
خاندانت را به غارت می‌برند | |
|
دخترانت را اسارت می‌برند |
|
|
گریه بر بی‌دستی احساس کن! | |
|
گریه بر طفلان بی عباس کن! |
|
|
باز کن حیدر! تو شط اشک را | |
|
تا نگیرد با خجالت مشک را |
|
|
گریه کن بر آن یتیمانی که شام | |
|
با تو می‌خوردند در اشک مدام |
|
|
گریه کن چون گریه ی ابر بهار | |
|
گریه کن بر روی گل‌های مزار |
|
|
مثل نوزادانی که مادر مرده‌اند | |
|
مثل طفلانی که آتش خورده‌اند |
|
|
گریه کن در زیر تابوت روان | |
|
گریه کن بر نسترن‌های جوان |
|
|
گریه کن زیرا که گل‌ها دیده‌اند | |
|
یاس‌های مهربان کوچیده‌اند |
|
|
گریه کن زیرا که شبنم فانی است | |
|
هر گلی در معرض ویرانی است |
|
|
ما سر خود را اسیری می‌بریم | |
|
ما جوانی را به پیری می‌بریم |
|
|
زیر گورستانی از برگ رزان | |
|
من بهاری مرده دارم ای خزان |
|
|
زخم آن گل بر تن من چاک شد | |
|
آن بهار مرده در من خاک شد |
|
|
ای بهار گریه بار نا امید | |
|
ای گل مأیوس من! یاس سپید |
|
|
|
